Bende Öyle Yaptım...
Ben de öyle yaptım. Gözyaşlarımı serbest bıraktım geçmişin hatıralarına... Ve bir veda gibi, içimden sessizce “hoşça kal” dedim o eski günlere
Bugün geçmişime bir yolculuk yaptım. Çocukluğumun ve gençliğimin geçtiği o bahçeli, iki katlı evimizin olduğu sokağa uğradım: Kızılırmak Mahallesi, Çaycılar Sokak No: 24. Her taşını, her çatlak duvarını, bahçesindeki her çiçeği ezbere bildiğim o evimiz… Artık yerinde yok. Yıkılmış. Yerine çok katlı bir bina dikilmiş. Beton, hatıraların üzerine perde çekmiş sanki.
Bir zamanlar top oynadığımız saha bile artık pazaryeri. Mahalle kültürünün yaşadığı, herkesin birbirini tanıdığı o sokak… Artık değişmiş. Şimdiki binaların altı dükkan, üstü daire. Ama o dairelerde kim oturuyor, kimse kimseyi tanımıyor. Oysa biz birbirimizin düğününe, cenazesine, bayram kahvaltılarına koşardık.
Sokağın sessizliği bambaşkaydı bugün. O evlerde yaşayan güzel insanlardan birçoğu artık aramızda değil. Kimisi uzaklara göç etmiş, kimisi ebediyete... Burnumun direği sızladı, gözlerim doldu. Ama arabamın içinde, kimseye belli etmeden akan yaşları tutamadım. Derlerdi ki; bazen ağlamak insana iyi gelir. Doğruymuş.
Ben de öyle yaptım.
Gözyaşlarımı serbest bıraktım geçmişin hatıralarına...
Ve bir veda gibi, içimden sessizce “hoşça kal” dedim o eski günlere. Kalın sağlıcakla demaden önce duygularımı şiirimsi şekliylede kaleme aldım.. vaktniz varsa okumanızı ricaederim.
Bende Öyle Yaptım...
Bir yolculuk yaptım bugün,
Geçmişin kokusu sinmiş sokaklara…
Çocukluğumun geçtiği o iki katlı bahçeli ev,
Artık yok.
Yerinde beton yükselmiş, soğuk ve yabancı.
Her penceresinde bir yabancılık,
Her duvarında sessizlik.
Yanı başındaki top sahasıysa,
Şimdi pazaryeri olmuş.
Bizim kahkahalarımızın yerini
Satıcı sesleri almış,
Oyunun neşesi gitmiş,
Kalabalıklar içinde bir yalnızlık kalmış geriye.
Çaycılar Sokak…
O küçücük sokakta bir zamanlar
Herkes birbirini bilirdi,
Şimdi binalar yüksek, yüzler yabancı,
İsimler unutulmuş,
O güzel insanlar ya çok uzaklarda
Ya da ebediyete göçmüş artık.
Burnumun direği sızladı,
Tuttuğum yaşlar
Bir noktadan sonra akmaya başladı.
Arabanın içinde kimse görmeden
Süzüldü gözlerimden çocukluğum.
Derlerdi ya, bazen ağlamak iyi gelir…
Doğruymuş.
Bende öyle yaptım.
Yorumlarınızı ve sizinde çocukluk anılarınız bekliyorum.. esenkalın...
